Çağdaş sanat sergilerinde farketmişsinizdir, aralarda eciş bücüş, duygu uyandırmayan eserler olur. Bunların yanında sayfalar dolusu metinler asmıştır sanatçı; Derrida’dan Foucault’ya, Frued’dan Lacan’a okuduğu metinleri yorumlayarak çalışmasını nasıl anlamlandırdığını ifade etmeye çalışmıştır. Halbuki esere bakarsınız, hiçbirşeye benzemediği gibi, metni okumazsanız sizde de ne bir duygu ne de bir düşünce uyandırır… öylesine plastik bir çalışmadan ibarettir iş. Hep merak etmişimdir; “çağdaş sanat enstitüsüsü"nün bu gibi ürünleri gerçek mi yoksa kandırmaca mı diye. Bütün o “çağdaş sanat eserlerini” yapıp, sözümona sanatçılar sonradan biraraya gelip gülüp eğleniyorlar mı sergiyi ziyaret edenlerle?...

“Dijital ağ başlangıçta sınırsız özgürlük ortamı olarak coşkuyla karşılanmıştı. Microsoft’un reklam sloganlarının ilki olan “Bügün nereye gitmek istiyorsunuz?” internette sınrısız bir özgürlük ve hareketlilik telkin ediyordu. Bugün başlangıç dönemlerindeki bu coşkunun bir yanılsama olduğunu görüyoruz. Sınırsız özgürlük ve iletişim topyekün kontrol ve gözetlemeye dönüşmüş durumda. Sosyal medya da giderek artan bir şekilde toplumsal olanı gözetleyen ve acımazsız bir şekilde sömüren dijital panoptikonlara benziyor. Bizi disipline etmeye çalışan panoptikonlardan kurtulur kurtulmaz yeni, çok daha güçlü bir panoptikona teslim ediyoruz kendimizi....

Online eğitim hikayesine tablette süklüm püklüm duracağına, monitörlü bilgisayara geçelim dedik. 12 yıllık makineye bizim şirketin hurdaya çıkardığı ramlerden takıp, SSD hard-disk güncellemesi yaptik. İçinin, fanın, eskiyip kuruyan ve artık iş görmez olan ısı transfer silikonunun temizliğini yapıp yeni işletim sistemi yükledik. Artık Windows 10, 1 dakikanın altında açılır oldu. Çocuğun ergonomisi de önemli; ilkokul çocuğunun kullanacağı masa eni küçüktü, marangozdan yeni tabla kestirip mevcut tablanın üzerine yapştırdık. Monitörün üst hizası, oturduğunuzda göz hizanıza gelmeli....

Ben hiç savaşa gitmedim. Askerlik zamanı elimize tutuşturdular silahı, onda da 1 atışım var. “Savaşabilecek” bir özüm olduğunu da sanmıyorum – umarım sınanmam. “Siperde ateist olmaz” sözünü duyduğumda lise yaşlarındaydım. Din konusu henüz tereddüttü içimde. Sonraları tanrıyı dinden hariç de bulabileceğimi öğrendim kendi kendime. Sabah uyandığımda gazete kupüründe görmüştüm sahile vuran küçücük cesedi. Ağladım. Birçoğumuz ağladık belki. Hiçbir şey yapmadan hayata devam ettik. Dönüp dönüp resmi gözümde canlandırdığımda hala içim buruluyor; hiçbir şey yapmadan devam ediyorum, birçoğumuz gibi....

Geçtiğimiz hafta birçok yerden, depremde binalarının sağlam olup olmadığı ve bu yönde yapılabilecek tetkik ve araştırmalara yönelik sorulara denk geldim. Depremde binanızın sağlam kalıp kalmayacağını bilmenin bizim ülkemizde mümkün olmadığı düşüncesindeyim. Bunun nedenleri ayrı bir tartışma konusu. Burada paylaşmak istediğim, deprem olduktan ve enkazdan/binadan sağ çıktıktan sonra İstanbul’da neler yaşayabileceğimiz ve ne tedbirler alabileceğimiz üzerine fikir yürütmek. Ne de olsa binanın hasar alıp almaması kontrolünüzde değil ancak sağ çıktığımızda bizi bir mücadele bekliyor olacak, bir miktar da olsa bu süreç üzerinde kontrol sağlayabiliriz....